فرهنگ نظام: فارسی به فارسی - جلد 1

درود بر شما
من که هنوز کتابی نگرفته ام تا ببینم چه میشود.:-(

درود/ آقا چه کار محشری این کتاب بیرون گیر نمیاد/ خواهشن بقیه کتاب رو هم بارگذاری کنید/ ضمن اینکه قیمتش هم خیلی بالا/ 8-)

اصلا ما این همه کلمه با ریشه لتین، فرانسه و انگلیسی داریم....چرا فقط به عربی ها گیر داده اید؟؟؟

اگر کمی دقت کنید خواهید دید که بسیاری از مصححان و دستور زبان نویسان همین زبان عربی خود پارسی زبان و ایرانی بوده اند....
از نظر من دانستن عربی بد نیست ولی چون از کودکی یادگیری آن را به ما تلقین می کنند باعث شده بسیاری از آن متنفر شوند. و الا که عربی به نوعی حتی از زبان فارسی هم پیشرفته تر است، مثلا شما در فارسی می توانید کلماتی را پیدا کنید که املا متفاوت دارند ولی تلفظ آنها یکیست اما در عربی کلمات با املای متفاوت متفاوت هم تلفظ می شوند و یا مثلا فعلها که در عربی مونث و مذکرند....
البته دقت کنید این نوشته من به هیچ وجه طرفداری از ترویج این زبان نیست.

اگر توانستیم از فرهنگ ناسنگ بیگانه رهایی پیدا کنیم و به فرهنگ گرانسنگ خودمان باز گردیم آن زمان خواهیم توانست زبان و کشور و همه چیز رو از نو بسازیم.
امید به خدا

واقعا نمی دونم چرا ما زبانی به این گستردگی داریم چسبیدیم به این زبان عربی و داریم زبان عربی رو تصحیح می کنیم و این جمله که در بین عوام شایع شده که زبان پارسی زبان نیست بلکه یکی از لهجه های زبان عربیه.
باید از ایرانی بودنمون خجالت بکشیم که حتی زبانمون رو هم عربا دزدیدن
ما خط کاملی به دین دبیره داریم و همه دنیا فهمیدن که زبان اوستایی یکی از کاملترین زبانهاست و میشه خیلی از لغات از بین رفته پارسی رو دوباره زنده کرد ولی این دستور زبان ناقص رو داریم به جوانانمون یاد میدیم و هر روز که هر روزه زبان عربی پیشگامزبان پارسیه

از مقدمه‌ی کتاب:
«... ترقی هر ملت و ملک به ترقی زبان آن ملک و ملت است و ... ما ایرانیان تا کنون در غفلت مانده لغت زبان خود را مرتب نکرده‌ایم و عجب این که لغت جامع عربی را ما نوشته‌ایم...»

داعی الاسلام به دلیل اقامت طولانی در هندوستان و آشنایی با زبان انگلیسی و فرهنگهای این زبان و نیز زبان سنسکریت و زبانهای قدیمی ایران به خوبی پی برده بود که در زبان فارسی فرهنگ جامعی مانند آنچه برای زبانهای اروپایی تألیف گردیده، وجود ندارد و بر آن شد که این نقص را رفع کند. به قول خود او در دیباچهٔ فرهنگ، بنابر مأموریتی که از طرف سلطنت اسلامیهٔ دکن یافته بود، سه سال در ایران به تحقیق پرداخت و با ادبا و مقامات وزارت معارف آن زمان مشورت کرده، به هندوستان بازگردید. وی به خوبی به این نکته پی برده بود که فرهنگهای قدیم فارسی بیشتر متضمن کلمات نامعمول و خصوصا لغاتی بود که در اشعار شاعران به کار می‌رفت. لغت‌نویسان قدیم به متون منثور توجهی نداشتند، همچنین آوردن و معنی کردن کلمات متداولی مانند خوردن و رفتن و گفتن و شنیدن و درخت و اسب و آب و امثال اینها را ضروری نمی‌دانستند. او لغات زبان تکلم را به قول خود از«زبان مقرر» یعنی فارسی معمول در ایران که در مدارس درس داده می‌شود و روزنامه بدان نوشته می‌شود، اتخاذ کرده‌است و تلفظ کلمات بر مبنای فارسی متداول در تهران است.